Bilet

İskeleye vardığımda, son vapura el sallıyorum. Geç kalışlarımla kendime koskoca alkışlar hediye ediyor, hayat ödülümü yaşlar eşliğinde kaldırıyorum.

Kendimle derde düştüm düşeli diye cümlelere başlıyor. Bir yandan da aklımın ucuyla kendimle konuşmamam için anlaşmalar yazıyorum. Kısaca kendim yazıp kendim kaybediyorum.

Bu kaybedişler peşine çığlıkları ve hayat kırıklarını getiriyorlar. Onlardan kaçamıyorum. Acil durum kiti gibi benimle yaşıyorlar. Her yarattığım düşün içinde en kötü karakter olarak kendimi buluyorum. Kendimden bir canavar yaratıyorum.

Üstüme yaftaladığım sıfatlardan kurtulmak yerine onlara sağlam temeller kazıp, hayatlarından geçtiklerimin mutluluklarına en önden bilet alıyorum. Her yeni gün başkalarının umutlarına sevinip kendimi yaralıyorum.

Bir bilet olalım mı?
Belki mutluluk oluruz.

Bir cevap yazın

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.