Algıda güçlük, algıda hiçlik ya da algısızlık…

Ya da yalnızlık…

Yalanlar, dolanlar, kaçanlar ve arkada kalanlar.

Elimizde ne kaldıysa, her neyse artık yaşananlar… ve yaşanamayanlar..

Kafam bir yerde, ben bir yerde. Aklım nerelerde geziniyor kimbilir?? Bilen var mı? Bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey, ben değil!

Zaman akıyor, bir gün daha geçiyor. Ama içim de geçiyor. Ben de geçiyorum kendimden. Her şeyden vazgeçiyorum.

Bekle, bekle, bekle!!! VE DUR!

Yeter artık ilerleme. Olduğun yerde kal artık. YETER!

Kimseye izin verme. Koy sınırlarını, bir adım ilerlemesin ama. Dikkatli ol.

En küçük hatanı affetmezler çünkü. Pusuda beklerler ve en ufak açığında, en küçük boşluğunda, açık bıraktığın yerden içeri girerler. Ne olduğunu bile anlamazsın.

Anladığında ise her şey için çok geçtir. Giden gitmiştir, silen silmiştir.

Geride bir tek anı bile kalmamıştır. Arda kalan tek şey kırık kalbinin parçalarıdır.

Onları da elinde tutarsın bir yapboz gibi ama birleştiremezsin.

Kalırsın kendinle, her zaman olduğu gibi yalnız kendinle.

ece.