Kitabı bitirdim sonunda ama bu kitap hakkında iki satır yazmadan kaldırmanın haksızlık olacağını düşündüm. Ve Paths That Cross çalarken fonda ben de birşeyler yazmak istedim.

Açıkçası yazdan beri elimde olan bir kitaptı Çoluk Çocuk…  Normalde kapıldım mı giderim kitaplarda ve iki gün bile sürmez çoğu zaman bir kitabı okumam. Bunda öyle olmadı. Elimden bırakmak istemedim, ama aynı zamanda da bitmesin istedim. Yavaş yavaş, birkaç sayfa okuyup okuyup başucumda okuduğum diğer kitapların arasına koydum yeniden birkaç sayfa okuyabileyim diye. Ama sonunda maalesef sonuna geldim.:(

60’lı ve 70’li yıllardaki NewYork ve iki sanatçı adayının yaşadıkları, o dönemin çevresini bu kadar ayrıntılarıyla veren bir hikaye beklemiyordum açıkçası kitabı aldığımda. Patti Smith’in adını duymuştum ama dinlediğim biri değildi. Biyografi okumayı sevdiğimden, kitabın da bir çeşit otobiyografi olmasından dolayı almıştım. Kitabın arkasında çok enteresan bir şekilde Johnny Depp’in quote’u vardı:

“Bir başyapıt, daha önce hiç açılmamış bir hazine sandığının içini görmek için ayrıcalıklı bir davet.”

Biraz da buna kandım ve gördüm ki gerçekten de bir hazineymiş. Tanımadığım birçok sanatçı, birçok sanat akımıyla tanıştım. Bahsettiği şarkıcıları, şarkıları tek tek dinlemeye başladım, neden bahsettiğini anlayabilmek için. Ve kitabı okuyarak zaman tünelinde o dönemlere bir yolculuk yaptım.

Robert ve Patti’nin arasındaki o görünmez bağ beni çok etkiledi. Tabii bu kadar etkileyici olmasında Patti’nin yazarkenki samimiyeti sanırım bundaki en önemli etken. Her şey o kadar gerçekçi bir şekilde gözlerimde canlandı ki, ben de onun kitapta bahsettiği arkadaşlarından biri gibi hissettim kendimi ve orada olmak istedim. Robert ve Patti’nin tanıştıkları ndan, sanatçı olmak için çektikleri zorluklara ve sonunda Robert’in ölümüne kadar her olayın yakın şahidi oldum ve sonunda Patti’nin Robert’a yazdığı şarkı var benim de elimde:

(Bu videoyu eklemeden yazıyı bitiremedim, kitaptan sonra Patti Smith hayranı oldum)