Biterayak söylenen sözlerin hükmünün geçtiği dakikalara çok ani girmiştik.

Kelimelerin yetersiz kalacağı hayali suya düşmüş, ruhlarımız arka pencereden çoktan kayıplara karışmıştı.

Kısır bir döngüde boş bedenlerimiz göz göze gelmekten kaçınır haldeydi. Öyle bir bakışmamak geliyordu ki sanki aksi bir durumda çifte intihar süsü verilmiş bir cinayet ha işlendi ha işlenecek gibiydi.

Kusurlu bir vedadan başka ne beklenebilirdi. Yanılgıları yangınlara döndürüp içimizden parçalanmıştık. Bunu her zamanın aksine oldukça kolay yapmıştık.

Giderayak ruhlarımızın ardından son bir kez daha bakıp, kapanış selamını karşılıklı solo olarak verdik.

Bir son olalım mı?
Belki başlamayan şeyler de biter.