Biçimlendirilmemiş sözlerin arasında son yudumu alınacak bir kadeh gibi havaya yükseldik. Bitime ramak kala son bir kez daha birbirimize dokunduk.

Sustuk.

Bu an öylesine onlarca kez yaşanmıştı ki tutarsızlığımızdan utandık, bir kadeh daha doldurduk. Gündüzlerin geceleri, günlerin haftaları takip etmekten sıkıldığı unutulan bir yerdeydik. Deniz daha önceleri de böyle hırçın olmuştu.

Sustuk.

Bu sessizlik omurlarımızı eğmiş, dayanılmaz ağrılara sebebiyet vermişti. Bir bağırmak geliyordu içimizden bir lal olmak. Kararsızlıkların arasında sıkışmıştık.

Sustuk.

Yalnızlıkların dile gelip bir araya getirdiklerinden yorulmuş halde yazıyorum bunları, insan bazen gidemiyor bile.

Bir kez daha konuşalım mı?
Belki bir son yazarız.