Öfkemin son ışıkları da karşı şehirle birlikte geceye karışıyor. Tüm sükunetimle sabrımın sonlarında geziniyorum. Gözlerim acı eşiğimin son damlasına kadar ağlıyorlar.

Fecaat bir kahır içerisindeyim.
Yıkılıyorum.

Son dalgaları da vuruyor denizin, bertaraf ettiğim dilek fenerlerim de gözden kayboldu. Tuttuğum dilekleri unutmayı seçiyorum. Fecaat bir yalnızlık içerisindeyim. Yığılıyorum.

Karşı şehrin tepelerinden güneş yükseliyor. Bin defa gözlerimi aralıyor her seferinde aynı yerimden ölüyorum.
Kahrolası güneşe ağız dolusu küfrediyorum.

Fecaat bir cenaze içerisindeyim.
Yaşayamıyorum.

Bir dilek feneri olalım mı?
Belki bir daha uyanmayız.