Modern cümlelerin içindeki alaturka kelimelerdik. Zaman zaman içinde köhneleştik, unutulduk hatta bir kaç meraklı olmasa adımızı anan olmazdı. Kalbimizi yerinden sökenler de olmasaydı iyi insanlardık aslında. Hele ki tanışmayaydık bizden iyisi yoktu. Bir kez tanışmış, buluşmuş, sevişmiş bulunduk. Bulunmamaydık iyiydi diye geçirdik içimizden.

Kavuşmalar için yaratılan bahanelerdik aslında, zaman zaman içinde savrulmuş, yorulmuş iki bedenden başka bir şey değildik. Ruhumuzu çoktan birilerine yok pahasına satmıştık. Belki de bundan öte geliyordu kavuşma anlarının azlığı, yalnızlığın çokluğu. Geçenlerde de demiştim belki merdivenaltı bir sevdaydı bizimki.

Hiçbir standardımız yoktu. Alışılagelmişin dışında, “yasaklı”ydık biz. Bundandı böyle sevmemiz, böyle kokmamız. Gözlerimizin kahvesi de bundandı. Ağlamamız denizin tuzundan, zincirlerimizin hep başkalarına bağlı olmasındandı.

Özlemlerimiz kalifiye değildi asla. Merdivenaltıydık biz, alelade kişilerin eline geçmiştik nasıl olduysa. Ne şehirleri ne de ülkeleri umursardık, en azılı kaçakçıydık biz. Ruhumuzu yok pahasına sattıysak kalbimiz yerindeydi elbet. Yerinde miydi? Benimki sende değil miydi? Bu denklemler aklımı karıştırmakta. Halbuki kalbim atmakta ama benimki mi yoksa seninki mi karıştırmaktayım.

Otobüsüm kalkmak üzere

Son kez öpüşelim mi?
Belki tekrar buluşuruz.