Her şey o kadar tamdı ki!

Zaman zaman içinde bazı şeylerin sürekliliğinin devam etmesi için hep bir parçanın eksik kalması gerekir. Parçalar ne kadar eksikse arayış o denli uzun, bazen eğlenceli bazen kanırtana kadar acılı olur. Bu biraz da eldeki malzemelerle yemeğin yeterince lezzetli olmayacağından emin olup, isteksizce marketin yolunu tutmak gibidir.

Her şey o kadar eksikti ki!

Daha ne olabilirdi ki? İki oda bir salon çift kişilik güzel bir yatak, güneş gözüne değerken uyanılan bir gün. Şahane saatler, güzel içkiler, sohbetler sonsuz sepetlerden taşıyor.
Hava serinledi, içeri mi girsek?

Her şey o kadar aydınlıktı ki!

Belki ceketini bana uzatsaydı, dışarısı o kadar da serinlememiş gelebillirdi. Elbette bunu yapmayacaktı. her şey o kadar aydınlık ve tamken bunu yapması beklenemezdi.
İçeri girmek istemiyorum. Tecrübeyle o kadar sabitti ki içerisi, bile bile ladesten başka bir şey değildi.

Ve her şey o kadar vedalıydı ki!

Hoşçakalların ardına eklenen görüşürüzler kadar bile değildi yaşananlar. Üstelik bugün günlerden pazartesi bile değildi. Bir sahil kasabasından yazıyorum bunları size, hava biraz serin dalgalar sakince kıyıya vuruyor ve güneş henüz tam tepede değil. Tam arkamda Musa dağı ve ben kendimi tanrı yamağı olarak görüyorum. Keşke yarın da yaşayabilsem. Çay henüz demini almadı. Tam da yürüyüş vakti.

Tepeye tırmanalım mı?
Belki elimi tutarsın?