Bu devirde hala aşık olabilmek iyi bir şey mi, yoksa kötü bir şey mi?

Henüz bunun cevabını veremedim…

Bazen şanslı hissediyorum kendimi bu yüzden, ama çoğunlukla aptal gibi hissediyorum.

Ne gerek var diyorum herkes bu kadar bencilken… Herkes bu kadar acımasızken…

Kendini düşünen insanlardan olayım diyorum, yapamıyorum. İçimde sürekli birilerini mutlu etme isteği var…

Sürekli planlar yapiyorum mesela, şöyle yapsak böyle yapsak diye ama genelde hepsi içimde kalıyor.

Böyle olunca da üzülüyorum. Aşık olmak beklentiye sokmamak kendini belki de bazılarına göre, ama öyle de yapamıyorum.

Yapamıyorum ve sanırım ben mutlu olmayı başaramıyorum. Sürekli kendimi üzecek bir şeyler buluyorum.

Sonra o üzüntülerden bile ufak mutluluklar çıkarmayı başarıyorum. O ufak mutlulukları umuda dönüştürüyorum. Yaşam da böyle geçiyor işte.

Umudu kaybetmemek gerek.

🙂