Beni, bana anlatıyorum; anlamıyorum. Başkalarının beni anlamasını bekliyorum oysa ki… Onlar nasıl anlasınlar ki, ben bile bulamazken kendimi… Ben bile anlamazken…

Korkup da içime gömüyorum korkularımı. Hep dışavururdum ben halbuki. Ne değişti ki? Hep takılıp düşsem de kalkıp dizlerimi, üstümü temizleyip yoluma devam etmedim mi ben? Şimdi neden böyleyim? Çok mu yoruldum yoksa? Korkularımı yenecek gücüm mü yok? Bunun gibi binlerce soru…

Sürekli aynı şeyleri yaşattım ben kendime. İnsan bir kere hata yapınca, o hatadan ders almalı aslında ve bir daha aynı hatayı yapmamalı. Akıllanmalı. Olgunlaşmak dedikleri olay bu. Hata yapacaksın, ders alacaksın ve bir daha yapmayacaksın.

Geç oldu biraz belki ama ben de olgunlaştım. Artık çok fazla ağlamıyorum. Bilirsin her gün ağlardım ben.. Gözyaşlarım mı bitti yoksa? Ama yok ya kendimi tutmayı başarabiliyorum artık. Eskisi gibi değilim. Eski hırçınlığımı attım, sakinleştim. Baştan mecbur bıraktılar, sonra alıştım. Belki de iyi oldu.

Bunu bir de sen görebilsen. Hep senin doğruların var ve hep sen doğrusun..

Doğru nedir anlatsana!

Nasıl yaşar, neyle beslenir?

Bencil mi yoksa sevecen midir?

Gözleri var mıdır mesela,

Ve varsa bile benimkiler kadar güzel midir?

Hiçbir şeyi senin kadar istemedim ve senin kadar sevmedim. Bir şeyi çok istersen olur derler ama sen nerdesin? Düş tarlamın, kuralsız, yasaksız, doğrusuz bahçemin ekini

NERDESİN? Söyle nerdesin hiç gelmeyen??

Ece.

6-Ağustos-2006

23:25